Po wciśnięciu przycisku “Rozpocznij symulację” pojawia się siatka symulująca od kilku do kilkuset
satelitów na wybranym fragmencie orbity okołoziemskiej (ok. 1000 km nad poziomem morza). Każda
czerwona kropka symuluje jednego satelitę. Dla uproszczenia symulowane satelity nie poruszają się.
Przycisk „Wyemituj odłamek” pozwala zasymulować pojawienie się na orbicie śmiecia kosmicznego,
który porusza się w losowym kierunku. Jeśli śmieć ten uderzy w jednego z satelitów, zapoczątkowuje
reakcję łańcuchową, w której każdy uderzony obiekt rozpada się na cztery kolejne odłamki.
Modyfikując liczbę satelitów na orbicie możemy w eksperymentalny sposób dojść do tego, ile z nich
jest wymaganych aby:
-
w ogóle zaczęła się reakcja łańcuchowa
-
rozpoczęła się reakcja łańcuchowa, która w większości przypadków doprowadza do
zniszczenia prawie wszystkich (ponad 90%) obiektów
Liczba satelitów prowadząca do zaistnienia drugiej z opisanych sytuacji to tak zwana liczba krytyczna.
Po jej przekroczeniu orbita staje się tak nasycona satelitami, że pojedyncze przypadkowe zderzenie
prowadzi do uruchomienia reakcji łańcuchowej zderzeń kończącej się zamienieniem orbity w
orbitujący pierścień odłamków. Tego rodzaju scenariusz nazywany jest syndromem Kesslera.
Wartości przedstawiane w symulacji są reprezentatywne dla orbity ok. 1000 km n.p.m. w
prawdziwym świecie.
Symulacja oparta jest na aplikacji autorstwa Atallaha Hezbora oraz Michaela Fowlera (University of
Virginia). Została zmodyfikowana i udostępniona w zmienionej formie za zgodą autorów.
Oryginał dostępny jest na stronie:
http://galileoandeinstein.physics.virginia.edu/more_stuff/Applets/ChainReaction/chain.html